Ditmaal een gastschrijver: Mieke Berry. Zij schrijft hier op mijn verzoek omdat ik haar ervaringen aansprekend vindt voor iedereen die onderweg is op zijn eigen levenspad.

“Hoe kom ik die zelf geen kinderen heb, te werken voor International Child Support? Lang heb ik me ingezet voor dierenwelzijn en in het bijzonder paardenwelzijn. Inmiddels ben ik van mening dat het voor het welzijn van het paard niet nodig is dat men er bovenop gaat zitten. Ik loop hiermee vooruit op de gangbare tendens om het welzijn van het paard ondergeschikt te maken aan de wensen van de mens. Maar gelukkig ben ik niet meer de enige. En toen? Er kwam een periode van bezinning, want in al dat vechten voor een betere wereld voor paarden was ik die voor mezelf vergeten!

Vorig jaar begonnen met de boeken over Findhorn in Schotland. Dat voelde als thuiskomen! Via de Findhorn Retraite van Eckhart Tolle kwam ik bij zijn Kracht van het Nu. Vele inspiratiebronnen volgden. Ik heb me gerealiseerd hoe belangrijk een goede start in het leven is. De eerste vijf tot zes jaar in het leven van een kind zijn essentieel voor zijn verdere ontwikkeling. Vervolgens heb ik de link met kinderen in ontwikkelingslanden gelegd. De basisbehoeften van kinderen in bijvoorbeeld Afrika en Zuid-Oost Aziëzijn niet veel anders dan die van kinderen in het westen. Het is echter daar niet zo vanzelfsprekend als bij ons dat die behoeften worden vervuld. Mijn strijdterrein is dus verlegd. Laat de (koren)molens maar draaien en geef kinderen een toekomst! Om te leren heeft een kind een volle maag nodig. International Child Support geeft ze die en méér. Er wordt ook veel aan structurele hulp gedaan zoals bebossingprojecten om aan de vraag naar houtskool te kunnen voldoen. In Nairobi (in de stad!) kookt nog steeds 85% van de mensen op houtskool die wordt aangevoerd over het Victoriameer uit o.a. Rwanda. Locale boeren kunnen dan de aangelegde bossen weer bijhouden. Zo ontstaat een mooie kringloop.

Ga ik mezelf weer verliezen zoals ik dat eerder deed? Nee, want een van mijn ontdekkingen is dat je niet van wezenlijke betekenis voor anderen kunt zijn als je jezelf niet kent en kunt aanvaarden. Kijk alsjeblieft op http://www.ics.nl/ en oordeel zelf.”

“Ook al meen je het niet: geef een compliment! En je zult verbaasd staan van het effect.”

“Als je relatie in het slop zit, doe alsof je verliefd bent. En je zult merken dat je relatie beter wordt.”

Dergelijke ’tips and tricks’ worden wel eens gepresenteerd op managementbijeenkomsten.

Ze bevatten een kern van waarheid, namelijk deze: “Wat je geeft, is wat je krijgt.” Het verschil zit ‘m echter in het ‘doen alsof’. Het is toneel spelen om iets van een ander gedaan te krijgen. Het is waardering en liefde geven met de doelbewuste opzet om er iets voor terug te krijgen.

‘Alles moet gaan zoals ik het graag wil. Ik wil geluk, ik wil geld en dingen.’ Dat is een wijd verbreid geloof in onze samenleving. Deze maakbaarheid zit ook in The Secret: alles wat je wilt, kun je realiseren. Het halen van een doel maakt gelukkig; het niet halen maakt ongelukkig.

En juist die instelling maakt dat we ons vaak ongelukkig voelen, mislukt, onzeker of gefrustreerd. En helemaal als we onszelf vergelijken met anderen die ogenschijnlijk wel succesvol zijn in het behalen van hun doelen.

Doelgerichte maakbaarheid is tegengesteld aan The Work of Byron Katie en eeuwenoude spirituele tradities. “Moet ik me dan maar bij alles neerleggen?”, vragen mensen wel eens. Nee, het gaat om de paradox van ‘goalfree goalsetting’. Jouw doelen ontvouwen zich als vanzelf, als je je ontvankelijkheid vergroot door te onthechten, open te staan voor wat er is en je hart te openen om te geven.

Iemand reageerde op mijn eerdere publicatie ‘Tijd is een gedachte’. Zijn reactie komt er kort gezegd op neer dat tijd ook een – woordloze – ervaring is. Daar wil ik graag op ingaan.

Er zijn twee soorten tijd: chronos en kairos.

Chronos is onze agendatijd die gevuld is met onze – soms stressvolle – gedachten. Over dingen die je nagelaten hebt te doen of over dingen die je nog moet doen, van jezelf of van anderen.

Kairos is tijd als ervaring. Er is stilte in jezelf, kalmte en je kunt alles open waarnemen. Ook de vervelende gevoelens die in jezelf leven of die zomaar in je opkomen. Tijd is een ervaring waarin je helder bent, alles als vanzelf gaat, waarin je je laat meevoeren op je innerlijk weten.

In de dagelijkse meditaties met Krishnamurti staat voor maandag 6 augustus:

“Waarheid is niet iets voor respectabele mensen, voor mensen die op zelfuitbreiding, op zelfvervulling uit zijn. Waarheid is niets voor hen die de veiligheid van het blijvende zoeken, want de duurzaamheid waarnaar ze streven is niet anders dan het tegendeel van vergankelijkheid. Omdat ze nu eenmaal gevangen zitten in het netwerk van de tijd, zijn ze uit op iets dat blijvend is; maar het blijvende waarnaar ze zoeken is het werkelijke niet, want dat waar ze op uit zijn is een maaksel van hun eigen denken.

Iemand die werkelijkheid wil ontdekken, moet daarom eerst ophouden iets na te streven – wat niet wil zeggen dat hij tevreden moet zijn met dat wat is.

[…] Waarheid meldt zich als iemand de door de geest of met de hand geproduceerde dingen terzijde legt en dat terzijde schuiven van de voortbrengselen van de geest en de hand is geen kwestie van tijd. De waarheid meldt zich bij iemand die vrij staat van tijdsbesef, die zich niet van tijd bedient als middel tot zelfverheerlijking. Tijd, dat wil zeggen de herinnering aan gisteren, de herinnering aan je gezin, aan je ras, aan jouw speciale karakter, aan die verzameling van eigen ervaringen waaruit het ‘mezelf’ en het ‘mijn eigene’ bestaat.”

Wie zou je zijn zonder je verhaal?